تفاوت مدارس ایران و آسیا

تفاوت مدارس ایران و آسیا را میتوانید در این مقاله به طور کامل بخوانید. تعلیم‌ و تربیت از مهم‌ترین مواردی است که از گذشته تا به امروز موردتوجه بشر قرار گرفته است. آموزش به‌عنوان اصلی‌ترین عامل در پیشرفت جوامع مختلف در هر زمانی شناخته می‌شود. درک صحیح و کارآمد از تعلیم‌وتربیت را می‌توان در مدارس و نظام آموزشی کشورهای توسعه‌یافته به‌وضوح مشاهده کرد. این در حالی است که همراه با روند افزایشی سرعت پیشرفت جوامع، آموزش در دنیا به‌صورت مساوی و باکیفیت یکسان ارائه نمی‌شود. ازاین‌رو بررسی نظام آموزشی در مدارس ایران و کشورهای آسیایی می‌تواند نقطه عطفی برای هرچه بهترشدن این عرصه در کشورمان باشد.

بررسی نظام آموزشی در مدارس قاره آسیا

همراه با گستردگی کشورهای قاره کهن آسیا می‌توان گفت با مجموعه‌ای متنوع از نظام‌های آموزشی روبرو هستیم. برخی از کشورها به علت داشتن اهداف از پیش تعیین شده، امکانات، تجهیزات و منابع انسانی آموزش‌دیده و تحت حمایت دولت از نظام آموزشی مطلوب‌تری برخوردار هستند. درحالی‌که در سایر کشورها، به‌کاربردن شیوه‌های سنتی و حاکم بودن آن بر نظام آموزشی و پرورش موجب شده تا بازدهی بالایی نداشته باشد.

عمده‌ترین مشکلات دسته دوم در عدم تأمین احتیاجات افراد از جمله منابع مالی، عدم دسترسی به امکانات و تجهیزات مناسب و محروم بودن از نظام آموزشی پویا و تعاملی است. در تمامی کشورها، فرزندان به‌عنوان آینده‌سازان میهن خود، طبق قوانین و مقررات تعیین شده در نظام آموزش‌وپرورش مربوطه، تحصیل خود را در مقطع آموزشی پایه آغاز می‌کنند.

وظیفه اصلی دولت‌ها، تأمین تسهیلات، امکانات و تجهیزات موردنیاز برای امر آموزش است. در قاره کهن آسیا تعدادی از کشورها مانند ایران، ترکیه، سوریه، امارات متحده عربی، ویتنام و… مقطع پایه به‌صورت اجباری شامل آموزش ابتدایی می‌شود. این در حالی است که سایر کشورها مقطع پایه را در دو مورد ابتدایی و مقدماتی متوسطه اجرا می‌کنند.

• مقطع پیش‌دبستان از جمله مقاطع آموزشی برخی کشورهای آسیایی مانند ایران، تایلند، اندونزی و… است. کودکان از سن ۲ تا ۵ سالگی می‌توانند به این مقطع وارد شده و تحصیل کنند.
• در مقطع ابتدایی در برخی کشورها مانند پاکستان، سن ورود به مقطع آموزش ابتدایی، ۵ سال است. کشوری مانند فلسطین از جمله مواردی است که کودکان، دوره ابتدایی خود را پس از گذراندن ۱۰ سال به پایان می‌رسانند. در کشورهای مختلف آسیایی سن خروج از پایه ابتدایی تا ۱۵ سال نیز می‌رسد.

باتوجه‌به این موضوع که مقاطع آموزشی در دنیا و کشورهای مختلف به دو قسمت ابتدایی و متوسطه تقسیم می‌شوند، در برخی از کشورهای آسیایی مقطع متوسطه خود به دو دوره مقدماتی متوسطه و تکمیلی متوسطه دسته‌بندی می‌شود و دانش‌آموزان پس از گذراندن این دوره‌های آموزشی می‌توانند وارد دانشگاه شوند.

کشورهای آسیایی برتر در نظام آموزشی

آموزش‌وپرورش و داشتن یک نظام آموزشی مناسب که باهدف تربیت نسل امروزی برای زندگی در جامعه فردا و پیشرفت جامعه از ملزومات هر کشور به شمار می‌رود. ازاین‌رو لازم است تا سیاست‌گذاران آموزشی حاضر در این عرصه بتوانند با شناسایی نیازهای افراد، آن‌ها را برای داشتن فعالیت تأثیرگذار در جامعه پرورش دهند.

باتوجه‌به اهمیت موضوع آموزش در کشورهای مختلف، سازمان یونیسف گروهی با نام Pearson را باهدف ارزیابی و نظارت بر نحوه آموزش‌وپرورش کشورهای مختلف روانه جوامع می‌کند تا نظام آموزشی بر اساس معیارهای تعیین شده مورد بررسی قرار گیرند. از جمله فاکتورهای مؤثر در کسب امتیاز ویژه در این امر عبارت‌اند از:

• بررسی میزان سطح دسترسی افراد مختلف جامعه به دانش‌پایه
  • بررسی وضعیت آموزشی در مقاطع مختلف تحصیلی اعم از ابتدایی، راهنمایی و متوسطهتعیین میزان بودجه اختصاص‌یافته به آموزش از جانب دولتبررسی سطح و شرایط زنان و دختران در زمینه تحصیل و برخورداری از امکانات آموزشی در جامعه
  • بررسی میزان درآمد ناخالصی داخلی که از محاسبه تقسیم درآمد سالانه کشور بر تعداد جامعه به دست می‌آید.

باتوجه‌به بررسی‌های صورت‌گرفته و دسته‌بندی کشورها متناسب با میزان پیشرفت در سیستم آموزشی خود، کشورهای آسیایی بر خلاف تصور همگان رتبه‌های نخست را به خود اختصاص داده‌اند. کشورهایی مانند کره جنوبی، ژاپن و سنگاپور از بهترین‌های عرصه آموزشی در سطح قاره آسیا به‌حساب می‌آیند.

این در حالی است که باتوجه‌به اهمیت موضوع، آموزش در کشور ما ایران نتوانسته کارآمدی لازم را داشته باشد و حتی در برخی موارد موجب شکل‌گیری برخی ارزش‌های ضد توسعه نیز شده است.

کشورهای آسیایی پیشرفته آموزش خود را بر اساس هدف‌گذاری و تعیین خروجی مشخص با درنظرگرفتن آموزش یکسان برای همه افراد جامعه طراحی و پیاده‌سازی می‌کنند. داشتن مسئولیت‌پذیری از مهم‌ترین مواردی است که در فرهنگ آموزشی این کشورها به چشم می‌خورد. از طرفی هوشمندسازی مدارس یکی دیگر از فاکتورهای مؤثر در پیشرفت کشورهای آسیایی است که در این زمینه طی سال‌های اخیر مدارس داخلی ما نیز رشد چشمگیری داشته‌اند.

به‌عنوان‌مثال مدرسه اینترنتی ثمین همراه با توسعه فناوری و تکنولوژی در امر آموزش تحت‌نظر وزارت آموزش‌وپرورش تأسیس و شروع به فعالیت کرده است. این مدرسه باهدف ارتقا سطح دانش فرزندان و به‌کارگیری شیوه‌های نوین آموزشی حتی در دوره‌های غیرحضوری بنا و ایجاد شده‌اند. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این مدارس تحصیل دانش‌آموزان در مدارس ایرانی با قوانین نظام آموزشی داخلی اما سطح آموزشی کشورهای توسعه‌یافته و پیشرفته است.

تفاوت مدارس ایران و آسیا

همان طور که گفته شد، آموزش‌وپرورش از مهم‌ترین مسائلی است که افراد در سرتاسر دنیا با آن روبرو هستند. میزان اهمیت این موضوع باتوجه‌به تأثیر آن در حوزه تربیت و تعلیم آینده‌سازان جامعه باهدف پیشرفت و ترقی سنجیده می‌شود. داشتن نظام آموزشی قوی مهم‌ترین فاکتور در پیشرفت شناخته می‌شود. این موضوع در کشور ما نیز دارای اهمیت بوده و نسبت به انجام صحیح آن اقداماتی صورت‌گرفته است.

وجود برخی مشکلات مانند نبود ساختار مسئولیت‌پذیر در بین سیاست‌گذاران و مدیران و کارشناسان عرصه آموزش‌وپرورش در قبال خروجی از محل تعلیم‌وتربیت، نداشتن سیاست‌گذاری صحیح و نبود جایگاه ثابت و پایدار برای کارشناسان موجود در وزارتخانه در نظام آموزشی ایران موجب شده تا شکاف قابل‌توجهی در تفاوت مدارس ایران و آسیا ایجاد شود.

در این مقایسه لازم است تا نظام آموزشی سایر کشورهای آسیایی مورد بررسی قرار گیرد:

۱. کره جنوبی

از جمله مهم‌ترین نکته قابل‌توجه در آموزش مدارس کره جنوبی، وجود آموزش همراه با مشاهده و تجربه است. در این کشور مدارس در هفته به‌صورت کامل هر روز برگزار می‌شوند. میزان تعطیلی دانش‌آموزان یک ماه و نیم بوده که سه هفته آن در تابستان قرار دارد.

یکی از مهم‌ترین فاکتورهای دیگر در مدارس کره، به‌کارگیری معلمان Native برای آموزش زبان‌های خارجه در مراکز آموزشی است. بدین صورت که معلم از همان زبان، آموزش را بر عهده دارند. نتایج به‌دست‌آمده در آزمون‌های تافل نشان می‌دهد که بیشترین نمره و آمار قبولی مربوط به مردم کره است. مدارس در کره به دو صورت معمولی و شبانه برگزار می‌شود.

۲. ژاپن

مدارس ژاپن تحت نظارت وزارت آموزش‌وپرورش، علوم و فرهنگ با تحصیل کودکان از مقطع ابتدایی آغاز می‌شوند و تا پایان دانشگاه ادامه دارد. شورای آموزش‌وپرورش مسئول استخدام نیرو، نحوه اداره مدرسه، نوع کتاب‌های درسی و هم چنین مشخص‌کننده روزهای فعالیت مدارس است.

مدارس ژاپن همیشه رقابت تنگاتنگی با مدارس کره داشته است. ازاین‌رو تعداد روزهای تعطیل در ژاپن برای تحصیل بیشتر از کره است. ادغام‌کردن آموزش با فناوری و تکنولوژی و هم چنین تجربه از مهم‌ترین مشخصه‌های مدارس ژاپن به‌حساب می‌آید. این کار باهدف ایجاد تفکر خلاق و پرورش و رشد خلاقیت فرزندان انجام می شود.

آموزش به‌کاررفته در مدارس برای تمامی افراد یکسان بوده و تفاوت‌های هوشی در تعیین سطح دانش‌آموز هیچ تأثیری ندارد. از دیگر نکات قابل‌توجه در مدارس ژاپن، مجود تعامل بین معلم و دانش‌آموز است.

۳. سنگاپور

کشور سنگاپور یکی از پیش‌گامان هوشمندسازی مدارس و استفاده از فناوری در سطح بالا در آموزش و تحصیل افراد است. همین موضوع موجب شده تا سنگاپور در جایگاه سوم جهانی در آموزش‌وپرورش را نسبت به سایر کشورهای آسیایی به خود اختصاص دهد.

یکی از نکات مهم در برگزاری کلاس‌های کشورهای برتر در عرصه آموزش‌وپرورش، اجرای آن به‌صورت دانش‌آموز محور است. در این مسیر معلم به‌عنوان راهنما در کنار دانش‌آموز کمک می‌کند تا مباحث را یاد بگیرد. در واقع آموزش به‌صورت دوطرفه و تعاملی بین دانش‌آموز و معلم انجام می‌گیرد. این کار باعث می‌شود تا معلم در کنار دانش‌آموز خود بتواند مطالب جدیدی را فراگیرد.

هرچند مدارس ایرانی در این رتبه‌بندی جهانی، رده‌های پایینی را به خود اختصاص داده‌اند؛ اما مدرسه اینترنتی ثمین بر اساس نظام آموزشی داخل کشور و قوانین کشورهای پیشرفته با وجود امکانات و تجهیزات مناسب توانسته است به مقدار زیادی نیاز افراد به برخورداری از آموزش مناسب را تأمین کند.

مدرسه اینترنتی ثمین با به‌کارگیری نیروهای متعهد، باتجربه و متخصص موفق شده تا خدمات خود را به‌صورت غیرحضوری به دانش‌آموزان داخل کشور و ایرانی خارج از کشور ارائه دهد. دسترسی آسان، استفاده از بسته‌های آموزشی، ارائه گزارش تحصیلی به دانش‌آموز و والدین، برگزاری کلاس‌های رفع اشکال، مشاوره تحصیلی به همراه پشتیبانی و اعطای مدرک معتبر از جمله ویژگی‌های برتر این مدرسه به شمار می‌رود.

سخن پایانی

یکی از دغدغه‌های اصلی جوامع مختلف، بهره‌مندی از نظام آموزشی مناسب در جهت رشد و پرورش دانش‌آموزان است. این کار علاوه بر تأمین نیاز فرزندان به تحصیل به رشد و ارتقا کشور در سطح جهانی نیز کمک خواهد کرد. در مقایسه مدارس ایرانی و آسیایی می‌توان به نکات قابل‌توجهی از جمله نحوه اداره کلاس‌ها، انتخاب کتاب‌های درسی، بهره‌مندی از نیروهای انسانی باتجربه و متعهد و هم چنین تعداد روزهای تشکیل کلاس‌های درسی اشاره کرد. به‌عنوان‌مثال در ژاپن یادگیری برای تمامی افراد در یک سطح قرار دارد؛ اما در ایران هیچ دو مدرسه‌ای، عملکرد مشابهی با یکدیگر نخواهند داشت.